Hukmi rreth atij që nuk e paguan Zekatin

Hukmi rreth atij që nuk e paguan Zekatin




Pyetja:

Cili është hukmi rreth personit, i cili dëshmon se nuk meriton të adhurohet askush pos All-llahut dhe falë Namazin, mirëpo nuk paguan Zekatin dhe nuk e pranon këtë (d.m.th. Zekatin si obligim)? Çfarë është gjykimi Islam rreth personit të tillë nëse ai vdes - a i falet atij Namazi i Gjenazes apo jo?


Përgjigje:

Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të Botrave.

Zekati është një prej Shtyllave të Islamit. Nëse një person nuk e kryen këtë sepse ai nuk beson se kjo është e obligueshme për të, atij duhet t´i sqarohet regulli (rreth Zekatit) dhe nëse ai (ende) nguron, atëherë ai është Kafir, dhe atij nuk i falet Namazi i Gjenazes dhe ai nuk varroset në varrezat e Muslimanëve. Ndërsa, nëse ai nuk e paguan Zekatin sepse ai është koprrac, mirëpo beson se (Zekati) është i obligueshëm, atëherë ai është mëkatarë i cili fajësohet me mëkat të madh dhe është keqbërës, por nuk është Kafir. Andaj (në këtë rast) ai lahet (gusëll) dhe i falet Xhenazja nëse vdes në këtë gjendje, dhe çështja e tij vendoset në Ditën e Ringjalljes.

Fataava el-Legjneh el-Daimeh, 9/184



Dicka shtese per hukmin e atij qe nuk paguan zekaten. Marre nga "Shpjegimi i tre themeleve baze" i Enes Abdurrahim ibn Abdullah Albanit.

Mohimi i zekatës është kufr.

Dijetarët kanë bërë të qartë se ata që mohojnë obligimin e zekatës janë kufarë. Megjithatë sikurse me çdo tekfir, tekfiri mbi ta stabilizohet vetëm pasi janë përmbushur të gjitha kushtet e tij dhe janë hequr të gjitha pengesat për të. Përsa i përket tekfirit në lidhje me zekatën Newewi ka përmbledhur fjalët e dijetarëve në “El-Maxhmu”: “Kushdo që nuk paguan zekatën ngase mohon obligimin e zekatës, konsiderohet kefër përveç nëse është i ri në islam apo ka jetuar tërë jetën e tij larg nga burimet e dijes (s’ka patur mundesi ta marrë vesh se është obligim ngase p.sh. ka jetuar në shkretetirë dhe s’ka pasur kontakt me njerëz, apo ka jetuar në vend qafir dhe s’ka pasur kontakt me muslimanë apo dije dhe nuk ka arritur ta marrë vesh se zekata është obligim...etj). Në këtë rast, atij/asaj duhet që t’i bëhet e qartë rëndësia e obligimit të zekatës. Nëse pas kësaj, ai/ajo prapë insiston në mohimin e zekatës si obligim, atëherë ky është kufr ngase obligimi i zekatës është nga bazat e kesaj feje pa të cilën islami zhduket. Kush mohon këtë obligim, mohon fjalët e Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe prandaj është kefër”.

Dënimi në ahiret ndaj atyre që dështojnë të paguajnë zekatën.

Bukhari trasmeton nga Abu Hurrejra se Rrasuli tha: “Nëse dikujt Allahu i ka dhënë pasuri, por ai nuk paguan zekatën, kjo pasuri do t’i vijë atij në ditën e gjykimit në formen e një gjarperi të madh e të trashë me dy brirë që do ta mbështjellë dhe do ta shtrëngojë atë gjithë ditën dhe duke e kapur nga buzët dhe duke i thënë: “Unë jam pasuria jote, jam thesari që mbidhje ti”. Më pas Rrasuli recitoi: “Le të mos kujtojnë ata që mbledhin atë që Allahu u ka dhënë, se është mirë për ta. Përkundrazi është keq per ta. Ditën e ringjalljes ajo do tu varet në qafë” (3:180)”.

Në një trasmetin nga Muslim, Rrasuli tha: “Nëse dikush ka nën pronësi flori dhe serm dhe nuk paguan zekatën në to, në ditën e ringjalljes ato do të shndërrohen në pllaka të nxehura nga zjarri i xhehenemit. Ana e përparme, mbrapa dhe anash ai do të vishet me to në një ditë që zgjat 50 000 vjet, derisa të mbarojë gjykimi i të gjithë njerezve dhe atij do t’i tregohet rruga për xhenet ose xhehenem. Kush ka bagëti dhe nuk paguan zekatën për to, do të sillen në Ditën e Ringjalljes dhe do ta shkelin atë me këmbë dhe do ta therin (me brirë) derisa Allahu të gjykojë të gjithë robët eTij në një ditë që zgjat 50 000 vite tuajat dhe më pas atij do t’i tregohet rruga për në xhenet apo për në zjarr”.

Ndëshkimi në këtë botë ndaj atyre që nuk paguajnë zekatën.

Përsa i përket ndeshkimit në këtë botë, ai vjen në dy mënyra dhe që të dyja janë urdhëruar nga Allahu:

1) Shkatërrim pasurie nga efektet natyrore.

2) Nga dënimi i shtetit Islam.

Përsa i përket të parës,

Tabarani, Bajhaki, Hakim, Ibn Maxhah, Bazar e të tjerë trasmetojnë ndëshkime të ndryshme si:

“Nuk ka njerëz që nuk paguajnë zekatën veçse Allahu i ndëshkon me fatkeqësi, uri dhe thatesirë”.

“Kurdo që njerëzit refuzojnë të paguajnë zekatën, Allahu do të ndalojë shiun për ta”.

“Kushdo qe nuk paguan zekatën ne pasurinë e tyre, nuk do merrte asnjë pikë shi sikur të mos ishte per kafshët dhe gjallesat”.

“Zekata kurrë nuk përzihet me pasuri, pa e shkatërruar dhe kalbur atë”.

“Kurdo që një sasi pasurie shkaterrohet në tokë apo në det, mund të jetë ngase zekata për të nuk është paguar”.

Përsa i përket pikës së dytë:

Ahmed, Abu Dawud, Nisa’i trasmetojnë nga Bahz ibn Hakim nga i ati, nga i ati, se Rrasuli tha: “Kush e paguan atë, duke kërkuar shpëblim nga Allahu do të shpërblehet. Kush refuzon, do ta marrim nga ai së bashku me gjysmën e pasurisë së tij sipas autoritetit që Zoti ynë na ka dhënë. Fisi i Muhamedit, nuk lejohet të marrë asgjë nga kjo”.

Nëse ata rezistojnë, ateherë duhen luftuar derisa të binden ndaj ligjit islam. Trasmetohet nga Bukhari, Muslim, Abu Dawud dhe Tirmidhi nga Abu Hurrejra që pasi vdiq Rrasuli dhe Abu Bekri u bë khalifi i muslimanëve, disa njerëz refuzuan të paguanin zekatën. Abu Bekri u shpalli luftë atyre. Umari i tha Abu Bekrit: “Si e merr guximin që t’i luftosh keta njerëz, ndërkohë që Rrasuli ka thënë: Unë jam urdhëruar që t’i luftoj njerëzit derisa të thonë s’ka Zot veç Allahut dhe kushdo që thotë s’ka Zot veç Allahut, ruan pasurinë dhe jetën e tij nga unë përveç nëse meriton ndëshkim sipas ligjit Islam dhe llogaria e tij është me Allahun?” Abu Bekri iu përgjigj: “Wallahi! Unë do të luftoj këdo që diferencon mes zekatës dhe namazit, ngase zekata është detyrimi mbi pasuritë e tyre. Wallahi! Nëse ata refuzojnë të më japin edhe një litar (me të cilin lidhet kafsha) të cilin ia jepnin Rrasulilahit, unë do t’i luftoja ata po qe se ma mbanin atë”. Umari tha: “Wallahi! S’ishte tjetër veçse unë pashë se Allahu ia kishte hapur gjoksin Abu Bekrit për t’i luftuar ata dhe unë e mora vesh me siguri se ajo ishte e vërteta”.

Kur sheikh ul-Islam Ibn Tejmia u pyet rreth të luftuarit kundër Tartarëve, ai tha: “Është e detyrueshme që të luftohet çfarëdo grupi njerëzish, që refuzon tu nënshtrohet ligjeve Islame që njihen nga të gjithë dhe për të cilat ka unanimitet brez pas brezi, (duhen luftuar) derisa tu nënshtrohen atyre dhe të përmbushin obligimet e nevojeshme. Kështu ata duhen luftuar edhe pse ata mund të kenë thënë dy dëshmitë dhe u janë përmbajtur disave nga ligjet Islame ndërkohë që kanë neglizhuar të tjera. Kjo është njëlloj sikurse ajo që Abu Bekri dhe Sahabat bënë kur luftuan ata që refuzuan të paguajnë Zekatën. Më pas kjo përbëri konsensus mes të gjithë njerëzve të ditur dhe të devotshëm. Kështu, nëse një grup frenon kryerjen e namazeve të detyrueshme, agjerimin, haxhin apo nuk u frenuan nga mos prekja e jetës dhe e pasurisë se të tjerëve, apo pinjë alkohol, apo luajnë bixhoz apo nuk pranojnë që të luftojnë qafirat, të gjithë këta njerëz apo kategori, duhen luftuar ngase ata do të konsiderohen khawarixh dhe murtedinë.